Maurice Kummer 3r3829

Vroeger, in de tijd van de Grote Verhalen, had je Platoonse Ideeën, Kantiaanse apriori, Hegeliaanse systemen, Goden en idealen. Allemaal absolute ontkenningen van de eindigheid. Allemaal bedoeld om de discrepantie te dichten tussen onze ratio en de werkelijkheid om ons heen. Want die werkelijkheid is tijdelijk en zeker niet volmaakt. Die werkelijkheid past helemaal niet bij hoe mooi wij het kunnen denken.

Tot je verbaasd wordt door wat je ziet. Tot een schilderij zichzelf schildert en eigenlijk in 4 dagen zo goed als klaar is. Tot je denkt: hoe is dit gebeurd? Ik was erbij, ik deed het, maar hoe? Misschien lijkt je dit overdreven, maar het is zoals het is. Sterker nog: als een werk precies wordt zoals je het vooraf bedacht had, is er niets gebeurd onderweg. En dat is niet goed. Dat is nijverheid en zelfbevlekking. Life is what happens to you while you’re busy making other plans, zong John Lennon. En zo is het. Wil je leven in je werk, dan moet je durven afwijken van je oorspronkelijke plan.

Nog mooier is het, als er helemaal geen plan is. Als het boek zichzelf schrijft; het schilderij zichzelf schildert, voor je er erg in hebt. Dat zijn de beste. Waarom? Omdat ze vol zijn van schoonheid. Echte schoonheid. Geen bedachte schoonheid. Geen perfecte schoonheid. Maar schoonheid zoals ze zich soms zomaar voordoet.
En dan is ze weer weg. Zodat je je afvraagt of je blijft hangen in een herinnering, of in een fantasie.