Het beeld van twee zielen die met elkaar in komen, stamt uit het begin der tijden. Vrienden, geliefden, ouders: het motief van de vereniging van twee wezens is fascinerend. Sinds het Paleolithicum, toen het enkel nog onbewust verscheen in een geërotiseerd vrouwenbeeldje, is het in alle tijdperken voorgekomen.

De koppelbeelden uit het oude Egypte, voorlopers van de eis van een steeds ongrijpbaarder wordende gelijkheid, tonen dat man en vrouw identiek worden afgebeeld, qua afmetingen, houding en de wederkerigheid van tedere gebaren.

Dezezelfde beschaving heeft ons het eerste bekende spoor van intieme liefde tussen twee mannen nagelaten: een dubbelportret in profiel, waarbij ze elkaar in de ogen kijken, met daarbij de legende: "Chnumhotep en Niankhkhnum leefden samen en hielden hartstochtelijk van elkaar."

Er zijn in onze tijd maar weinig kunstenaars die zich er niet mee hebben beziggehouden. Beelden van omhelzingen en medeplichtigheid, maar ook van spanning waarbij de ruimte tussen de hoofdpersonen zich opdringt als een derde aanwezigheid. Dit veelgebruikte motief is complex vanwege de verscheidenheid aan situaties en gevoelens die vertaald moeten worden. Het kan vermoeiend, overbodig of zelfs 'triviaal' lijken.

Het is de unieke blik van de kunstenaar die haar voortdurend vernieuwt, als een ontmoeting die zich voor onze ogen afspeelt. Hoewel het beeld van het koppel ons in de zuivere etymologische zin diepgaand, origineel en wezenlijk over de mensheid vertelt, zal de magie en het mysterie ervan nooit uitgeput raken.

In de optocht van Orpheus figureert Apollinaire onder meer de kat, de schildpad, de vlieg, de vlo en de octopus – ‘dit onmenselijke monster ben ikzelf’, schreef hij over laatstgenoemde. Zou het bestiarium van vandaag er heel anders uitzien, nu we zo geioneerd zijn over de eenheid van het leven? Ten eerste zou het een Adam, The Happy Man van Anne Roger-Lacan en een Eva, A Very Select Lady van Marcel Miracle bevatten, die net zo vrolijk tot leven zouden komen als Elsa Sahal's Dancing Twins. In dit bestiarium zouden melancholische dieren voorkomen, misschien waterzwanen zoals die van Erwin Olaf, of teddyberen zoals de beer die de jonge zwangere vrouw op de foto van Sophie Bramly in haar armen hield. Er zouden plastic dinosaurussen als vlinders in een rariteitenkabinet van Mark Dion vastgeprikt zitten, en misschien ook een licht gedeukte Mickey, aangespoeld op het strand, waar Tami Notsani met haar neus in het zand was gevallen. Sommige dieren lijken een beetje op machines, zoals de rommelige robot van Zhenya Machneva. En zelfs kapotte machines, zoals Nelson Pernisco's For Things That Remain Raw. Ze zouden allemaal, elk op hun eigen manier, een hersenschim zijn, zoals Françoise Vergiers Godin van de Groene Maan of Seb Janiaks Mimesis-Hibiscus Trinium. Sommigen zouden vleugels hebben zoals deze bloemenvogel van Jean Messagier, zoals de wezens van Maya Inès Touam, zoals deze golfvis van James Rielly.

Voor of achter het gordijn sta ik op de drempel van het volgende hoofdstuk van mijn ruimte van geluk: dans. Volledig in het moment, zo dicht mogelijk bij mijn bewustzijn, kijkend naar mezelf en naar anderen door middel van zelfgave, mijn dankbaarheid naar het publiek en het verlangen naar overdracht dat de kern vormt van onze kunst.

Voordat het doek valt en in elk moment dat daarop volgt, interpreteer ik een veelheid aan gebaren die ik verwelkom, door ze in mij op te nemen en ze geduldig te temmen.

Ik hoop door middel van mijn dans de omvang van onze gemoedstoestanden en onze toestanden van zijn over te brengen; de duizeligheid en veerkracht van de liefde, die een verlossing is; de oneindige genade die overal in de natuur aanwezig is en waarvan het mysterie in ons lichaam schuilgaat; aantonen dat het verschil duidelijk is; Vul de stippen in de uitgestrektheid van het heelal in en verbind ze met elkaar. Maak van iedereen een plek van geluk. Laat ze schitteren als sterren.

Deze selectie van werken schetst een portret van mijn verhaal.

Met dank aan Renato d'Agostin, Rebecca Amsellem, Théo Antonin, Hannah Archambault, Paz Borquez-Chevallier, Frédéric Fleury, Bérangère Fromont, Alice Grenier Nebout, Eric Grizard, Alice Goudon en Irma de Rean, en aan dit anonieme, historische perspectief dat de dageraad van de moderniteit in de dans weer tot leven brengt.

Met een selectie werken waarin de nacht een rode draad vormt, brengt de curator van ‘Insomnia’ de complexiteit van slapeloze nachten tot uitdrukking. Urenlang wachten, reizen, waar het enige spoor van leven te vinden is waar licht is: een gebouw, een parkeerplaats, een tankstation, op de hoek van een straat in het stadje waar ik ben opgegroeid, L'Union. Deze lichtpuntjes verlichten de donkere gedachten van onze slapeloze nachten. Deze rusteloze nachten, waarin we urenlang nadenken, analyseren en piekeren, ver weg van de euforie en de excessen van de dag, laten de leegte ons geruststellen. Het werk "Luminous Solitude" van Adam Akner dompelt ons onder in dit moment, zwevend in de leegte. En zo lag hij dan, laat in de avond, met de lichten nog aan, op een tafel, eindelijk te slapen! Dromen vervangen leegte. Onder de schijnwerpers van een theater of dromend van een zonsondergang, geeft Nathan Ghali met zijn werk "Qui dorment paixement: Anne Hélène" uitdrukking aan het comfort van de slaap, waarin de grens tussen de werkelijkheid en een wereld vervaagt, wat voor hem werkelijk troostend is.

Voor de editie van 2025 verovert New Spring de wijk Saint-Sernin en associeert het met de kunstenaar Kiddy Smile. Het festival bevestigt de nieuwe formule en verstevigt de relaties die het heeft opgebouwd met de stad en met artiesten van hier en elders. New Spring verdedigt een kunstvorm voor iedereen, is lokaal verankerd, artistiek veeleisend en avant-garde. De organisatie ondersteunt collectieve artistieke creaties of ervaringen, staat open voor de wereld en is verantwoordelijk voor onze omgeving. In dialoog met kunstinstellingen en nieuwe plekken in de buurt creëren Kiddy Smile en haar gasten een reeks tentoonstellingen waarin verschillende artistieke praktijken samenkomen om zo een nieuwe visie op kunst te onthullen. Deze keer is het een constellatie gewijd aan de liefde, banden en families die overal wordt gevormd en aangeboden: uitnodigingen van Kiddy Smile aan kunstenaars en kunstwerken die de wens uitdrukken om samen te zijn, met respect en trots.

De geschiedenis van de architectuurfotografie begint tussen 1826 en 1827 met de oudste bewaard gebleven foto ter wereld: "View from the Window at Gras", een heliograaf van Nicéphore Niépce, de uitvinder ervan. Begin 19e eeuw werden de daguerreotypieën gebruikt die een lange belichtingstijd vereisten, waardoor architectuur een inspirerend onderwerp werd dat fotografen fascineerde met zijn architectonische rondingen en lijnen. Fotografen documenteerden de bouw van de Eiffeltoren, de metro van Parijs en de wolkenkrabbers van New York. Daarbij legden ze het werk van beroemde architecten als Le Corbusier en de Bauhaus-beweging vast. De laatste tijd richt 'urbex' zich op het verkennen van verlaten plekken, een afkorting voor 'urban exploration'. De beelden die hieruit voortkomen, weerspiegelen een architectuur die door de tand des tijds is aangetast. Ze stellen menselijke constructies en hun vluchtige karakter ter discussie. In de loop van de 20e eeuw ontwikkelde fotografie zich tot een ware kunstvorm. Hoewel het beeld het gebouw vaak waarheidsgetrouw weergeeft, onthult de subjectieve blik van de kunstenaar een sfeer, speelt met het licht en wordt abstracter. De kunstenaar geeft zijn persoonlijke visie weer op een bouwwerk en de architectonische elementen daarvan. Het zijn deze perspectieven die deze selectie u wil laten ontdekken.

Hoe kunnen we positief handelen terwijl we midden in een klimaatcrisis, oorlogen en een maatschappij zitten die razendsnel verandert en op verschillende manieren instort? Hoe kunnen we actie ondernemen als we ons volkomen machteloos voelen tegenover wereldwijde onrechtvaardigheden die buiten ons bereik lijken te liggen? Hoe kunnen we de macht terugnemen, actie ondernemen en vooruitgaan als individu binnen een systeem dat ons opzettelijk zijn macht ontneemt? Het antwoord waar ik het meest mee verbonden ben is: zorg. Collectieve zorg. Zorg is een radicale daad in onze huidige maatschappij. Een daad van zorg kan en zal het verschil maken. Hier vindt u een selectie van werken die het thema zorg belichten aan de hand van verschillende thema's: collectieve zorg, persoonlijke zorg, zorg voor onze planeet, onderzocht via verschillende media. Zoals Thich Nhat Hanh zegt in “The Art of Communicating” (2013): “Zorg is de brug die ons met elkaar verbindt.”

Of het nu gaat om het zo nauwkeurig mogelijk vertalen van het intieme universum of het universum dat ons omringt - om het verrijken, zuiveren of verkennen van de essentie van een motief door weer te geven wat het niet onthult - de overgangspunten naar de talen van abstractie zijn veelvuldig, aanhoudend en krachtig: het onderzoeken van het onderbewuste, het teruggeven van onuitsprekelijke emoties, de verwondering over de uitbundigheid of de romantiek van de natuur, het uitdrukken van een cartografie van de wereld die is teruggebracht tot zijn strikte essentie, het ensceneren van een disfunctionele realiteit, een macrovisie of het onderzoeken van het oneindig kleine...

Off Topic (At the Confines of Reality) verkent tussenruimtes met hun nauwe grenzen, tussen een dromerige, poëtische, fantasmagorische, esoterische, cartesiaanse of intuïtieve figuratie en de metamorfose ervan - door afglijden of kantelen - in pure abstractie, of deze nu lyrisch, expressionistisch, geometrisch of niet-objectief is. Deze selectie werken geeft uitdrukking aan mijn onveranderlijke fascinatie voor dit delicate, vergankelijke en zwevende evenwicht; een heen en weer tussen het motief en elders; het concrete en het imaginaire; het identificeerbare en datgene wat aan kwalificatie ontsnapt; het onderwerp en het Geheel.

Met de curatorschap "MirrorMirror (on the wall)" wilde ik het figuratieve onderzoeken binnen de media fotografie, werk op papier, schilderkunst en beeldhouwkunst. Als expert op het gebied van fotografie en hedendaagse kunst, en als kunstenaar die met performances en bewegende beelden werkt, word ik enorm gemotiveerd door concepten die verband houden met intimiteit en hoe kunst kan worden gebruikt als middel voor genezing en als katalysator om onze meervoudige identiteiten te onthullen. Ik word vooral geïnspireerd door de potentie van kunst om een ​​gepolitiseerde ruimte te zijn, die minderheidsgroepen een stem kan geven; om ons de mogelijkheid te geven onze ervaringen te delen als een daad van vrijgevigheid en empowerment.

In een wereld die steeds visueler en homogener wordt, voel ik me altijd aangetrokken tot kunstenaars die proberen af ​​te stappen van visuele verhalen die te veel gericht zijn op de mainstream.

Ik geloof dat kunstenaars het vermogen hebben om hun publiek een spiegel voor te houden, waardoor de kijker een deel van zichzelf kan zien waarvan hij of zij het bestaan ​​misschien niet kende. Hierdoor kan een reis van zelfontdekking en zelfacceptatie beginnen.

Boeiende figuratieve kunst kan ons meenemen op een reis waarin we zowel de bekende als de minder bekende facetten van de menselijke ervaring verkennen.