' +
'
“Lamuse” is een computerproject dat we samen met de schilder Emmanuelle Potier hebben ontwikkeld. De naam verwijst vooral naar de aanpak van de kunstenaar, die de verbanden tussen beperking, inspiratie en creatie onderzoekt. Maar al snel werd duidelijk dat de tool en het gebruik ervan ook leuk kunnen zijn.
Lamuse bevindt zich op het kruispunt van artistieke praktijk en technologisch onderzoek en streeft ernaar om picturale composities te construeren met behulp van algoritmes voor machinaal leren. Deze dienen als inspiratiebron voor schilders en begeleiden hen in hun creatieve processen. Het maakt gebruik van verschillende kunstmatige neurale netwerken, die gebruikt worden voor objectherkenning en de zogenoemde stijloverdracht .
In tegenstelling tot de veelbesproken generatieve kunstprocessen is het doel niet om ex nihilo afgewerkte werken te produceren. Het gaat erom dat er een echte dialoog ontstaat tussen het gereedschap en de kunstenaar, met minimale inspanning en zonder dat er veel computerkracht voor nodig is.
Het deel van het toeval 1na6e
Het project is gebaseerd op de observatie dat sommige kunstenaars protocollen en concepten toeen die het toeval in het creatieve proces toelaten en de vraag wat er geschilderd moet worden naar de achtergrond dringen of zelfs helemaal laten verdwijnen. Om dieper na te denken over de concepten vrijheid en vastberadenheid in relatie tot de keuze van een onderwerp, ontstond het idee om een kunstmatige intelligentie te ontwerpen die de schilder de onderwerpen van zijn schilderij zou opleggen (of simpelweg suggereren). Prozaïscher gezegd gaat het om het bestuderen van de manier waarop digitale hulpmiddelen kunnen worden ingezet om de wens om te creëren te ontwikkelen.
Het begrip inspiratie is breed en hangt sterk af van het individuele creatieve proces van de kunstenaar. Elk gereedschap dat dit proces ondersteunt, is daarom noodzakelijkerwijs verankerd in de subjectiviteit van de betreffende kunstenaar. Voor zover Lamuse het product is van een gezamenlijke reis van een kunstenaar en een onderzoeksteam, is het uiteindelijke resultaat noodzakelijkerwijs doordrenkt met een identiteit. Dit is een veronderstelde limiet.
Bovendien zijn er weliswaar duidelijke bruggen naar hedendaags werk rond generatieve kunst , maar Lamuse is meer onderdeel van een reflectie op nieuwe hulpmiddelen ten dienste van de creatie en de plaats van de mens in omgevingen waar AI steeds meer ruimte inneemt. Het is geworteld in de zoektocht naar manieren om de vraag "Wat moet ik schilderen?" te vermijden. ".
Waar komt inspiratie vandaan? 143kw
Onder deze omstandigheden onderzoekt de tool wat een bron van inspiratie kan zijn en hoe deze kan worden ingezet om vragen op te roepen die tot creatie leiden. Het creatieve proces dat door AI wordt geïnitieerd, is gebaseerd op algemene hypothesen en acties die kenmerkend zijn voor artistieke creatie.
Ten eerste wordt verondersteld dat een kunstwerk van nature voldoet aan een reeks regels die het relevant maken voor de schilder. Er zijn a priori geen universele of expliciete regels die deze relevantie definiëren. Laten we echter aannemen dat wanneer een schilder overweegt om een nieuw project te starten, er mogelijk een klasse van bestaande inspirerende werken bestaat die een aantal inherente eigenschappen delen: compositie, kleur, textuur... die ze op dat specifieke moment van subjectieve interesse maken voor een bepaalde kunstenaar. Daarnaast laat de kunstenaar zich ook beïnvloeden door andere beelden, situaties, objecten, actuele thema’s etc. die voor hem een bijzondere waarde hebben.
Vervolgens probeert de AI de esthetische regels te bepalen die het kunstwerk kenmerken en combineert deze met interessante afbeeldingen die de schilder heeft gemaakt. Zo ontstaan er spookachtige, onverwachte en verrassende afbeeldingen. Dit roept vervolgens een reactie op bij de schilder, omdat het compositieregels combineert met door hem gekozen beelden. Zo kan de geïnspireerde kunstenaar het beeld dat hij in zijn schilderij creëert, vrij interpreteren.
Kortom, AI wordt een entiteit waarmee men kan interacteren, die men kan uitdagen of die men kan afleiden van zijn oorspronkelijke doel. Zijn oorspronkelijke doel is gebaseerd op data. Deze data kan afkomstig zijn van vrijwillige menselijke bijdragen, die vrijelijk zijn georganiseerd en geselecteerd op basis van de specifieke vereisten van de kunstenaar, of juist willekeurig zijn gegenereerd door de AI.
Ze bestaan uit 3 groepen afbeeldingen waarmee hij zijn chimerische afbeelding kan creëren, als volgt verdeeld:
iconische werken: een verzameling emblematische schilderijen die dienen als basis voor de compositie en syntaxis van het uiteindelijke beeld;
het visuele universum van de schilder: een verzameling afbeeldingen, aangeleverd door de kunstenaar, die gebruikt zullen worden om collage-achtige sneden te maken in het chimerische beeld;
achtergrondafbeeldingen: alle visuele ondersteuning die kan dienen als algemene achtergrond voor de chimera-afbeelding.
Vervolgens werkt de AI in vier fasen: een ontledingsfase, een recompositiefase, een invoeging van de opnieuw samengestelde elementen in een inspirerende achtergrond en ten slotte eenstijltransfer : deze stap omvat het overbrengen van de picturale stijl van een afbeelding, bijvoorbeeld gemaakt door een beroemde schilder, naar een andere, zodat deze laatste vergelijkbaar lijkt - van het originele werk naar de gemaakte afbeelding.
De decompositiefase bestaat uit het vinden van betekenisvolle elementen in de scène met behulp van een neuraal netwerk voor semantisch segmentatie . Dit zijn neurale netwerken die objecten in een afbeelding kunnen identificeren en de bijbehorende pixels daaraan kunnen koppelen.
Dit netwerk produceert soms "hallucinerende" effecten , maar alle gedetecteerde objecten en binnen de algemene compositieregels van de tabel. Deze oncontroleerbare en oncontroleerbare effecten kunnen worden gezien alsof AI, net als mensen, een werk interpreteert met een lector in fabula -effect, waarbij de waarnemer een betekenis waarneemt die ontsnapt aan de oorspronkelijke bedoeling van de auteur.
De grootte, de relatieve positie en het type van de geïdentificeerde objecten worden door de AI opnieuw geïnterpreteerd en gecombineerd met soortgelijke objecten en een inspirerende achtergrondafbeelding van de kunstenaar. Dit komt erop neer dat de compositievorm van de tabel die is ontstaan door het identificeren van de objecten, wordt ‘geleend’ en dat vervolgens een vergelijkbare organisatie in een volledig onafhankelijk raamwerk wordt gereconstrueerd. Om uiteindelijk een uiteindelijke weergave te verkrijgen die chromatisch consistent is en dicht bij het oorspronkelijk gebruikte werk ligt, voert een ander neuraal netwerk een stijloverdracht uit van het origineel naar het geconstrueerde beeld.
Een onbewust proces activeren 6a2v4l
Om Lamuse te analyseren en te bespreken, werden verschillende kunstenaars geïnterviewd of geconfronteerd met het programma. In zijn schilderijen interpreteert E. Potier sinds 2020 de voorgestelde beelden en gaat hij de dialoog aan met AI als met een psycholoog. Omdat de voorstellen mysterieus, bijna abstract, vervormd en complex zijn, wekken ze bij de kunstenaar ies, instincten en onbekende verlangens op, die zich aan zijn geweten openbaren zodra ze op het doek zijn vastgelegd. AI brengt dus een onbewust proces op gang. De werkelijke betekenis kan dus pas duidelijk worden als het schilderij af is.
Niet alle schilders houden zich hier noodzakelijkerwijs aan. Rarès-Victor is van mening dat een programma als Lamuse een steunpilaar kan zijn wanneer een project vastzit en geen ideeën meer heeft, of een bron voor een eenmalige opdracht. Maar het risico bestaat dat zijn vermogen om na te denken, het onmogelijke te verbeelden, wordt vernietigd. Noël Varoqui uit soortgelijke angsten. Hij denkt dat hij zich door het gebruik van Lamuse eerst gedepersonaliseerd, onteigend en vervolgens gedesoriënteerd zal voelen, totdat hij eindelijk zijn draai vindt en begrijpt hoe hij het gereedschap kan benaderen en temmen en de onderdelen kan selecteren die bij hem en. Voor Olivier Masmonteil lijkt de tool geschikter. Zijn verlangen om te schilderen ontstaat vanuit een thema, een motief of gewoonweg puur verlangen. Lamuse stelde hem onderwerpen voor, wat hem zeer beviel, omdat het zijn verlangen om te schilderen aanwakkerde. Het zou dus deze niet-menselijke entiteit kunnen zijn die hem ‘ideeën toespeelt’. De uitdaging is dan om jezelf te overtreffen in de schilderkunst, ongeacht het uitgangspunt.
Oefening in plaats van onderwerp 2u3m2y
Lamuse put uit de reflecties van een schilder en uit iconische werken die geschikt zijn voor een breed scala aan toeingen en configuraties. Zo geeft hij voorrang aan de praktijk van het schilderen boven de keuze van het onderwerp, dat nog steeds een voorwendsel voor het schilderen is. De integratie van kunstmatige neurale netwerken in het creatieve proces genereert verschillende ongecontroleerde effecten die inspiratie en creatieve vragen opwekken. Bij de kunstenaars die het geprobeerd hebben, roept Lamuse dubbelzinnige gevoelens op, tussen aantrekking en afstoting. Het veroorzaakt veel angst omdat mensen de (veronderstelde) controle verliezen. Maar doordat het hen uit hun comfortzone haalt, ontstaan er nieuwe picturale uitdagingen, wat stimulerend is voor een kunstenaar.
Lamuse is een nieuw hulpmiddel voor schilders waarmee ze nieuwe picturale uitdagingen kunnen verkennen in een wereld die al overstroomt met beelden. Het uitgangspunt van dit werk is dat het werk, geïnspireerd door de relevante bijdrage van AI, door de menselijke kunstenaar wordt geproduceerd. Hoewel de kwestie voer voor discussie is, wordt hier gesteld dat AI op geen enkele manier kunst creëert, maar slechts een muze is voor de kunstenaar, een hulpmiddel voor het creëren van fysieke werken.
Met dank aan Emmanuelle Potier, die een bijdrage leverde aan dit artikel en die samen met Bart Lamiroy Lamuse ontwierp. 
Bart Lamiroy , hoogleraar computerwetenschappen, Universiteit van Reims Champagne-Ardenne (URCA)
Dit artikel is opnieuw gepubliceerd van The Conversation onder een Creative Commons licentie. Lees het originele artikel .
The Conversation
